Από την μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με το μπλόγκινγκ παρατήρησα κυρίως μία διττή κατάσταση, την οποία δεν προσέχει κανείς αμέσως, ιδιαίτερα αν δεν εμπλακεί στη διαδικασία που προκύπτει από την ανάγκη να αναρτήσει ο ίδιος ποστ σχετικά με το θέμα του. Από τη μία μεριά, υπάρχουν όσοι λειτουργούν εν είδει ηχούς, είτε εξ ολοκλήρου είτε εν μέρει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό των μπλόγκερς, δηλαδή για όσους άκριτα συνήθως αναπαράγουν πληροφορία που, είτε συναντούν στο διαδίκτυο και εμπίπτει στον τομέα των ενδιαφερόντων τους, είτε προβάλλουν μία μεγάλη γκάμα από επαναλαμβανόμενα κείμενα και υλικό που τους στέλνουν άλλοι. Εννοείται ότι ο χώρος της δημοσιογραφίας ενδείκνυται για μία παρόμοια τακτική και στάση απέναντι στην πληροφορία.
Από την άλλη, υπάρχει μία μικρή σχετικά κατηγορία μπλόγκερς, που είτε αναπαράγουν ελάχιστα, και συνήθως ό,τι τους ενδιαφέρει άμεσα και εντάσσεται αυστηρά στον οικείο χώρο τους, είτε δημιουργούν οι ίδιοι, με κριτήριο την αυθεντικότητα: αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι δεν επαναλαμβάνουν ό,τι είναι ήδη αποθηκευμένο κάπου σε κάποιο σέρβερ, αλλά και ότι δεν αντιγράφουν τυφλά ούτε άλλο έντυπο υλικό που βρίσκεται σε βιβλία και περιοδικά. Με άλλα λόγια, αυτή η διάκριση αφορά μία θεματική ουσίας. Ας αφήσει κανείς στην άκρη τη δημιουργία μπλογκ για σκοπούς διαφήμισης και προβολής. Να γιατί τα μπλογκ έχουν ένα ρόλο που δεν έχουν οι ιστοσελίδες. Αυτός δεν αφορά φυσικά στην αμεσότητα ή την οικειότητα ή ακόμη την ιδιαιτερότητα του συγγραφέα, που στα μπλογκ μοιάζει να είναι πιο εμφανής από ότι στις ιστοσελίδες.
Στα μπλογκ που ξεκίνησαν ως ημερολόγια οι άνθρωποι άρχισαν να εκφράζονται δημόσια, να διαλέγονται, συνειδητοποιώντας ότι αποτελούν πρόσωπα, και όχι μόνο υποχείρια πολύτροπων και πολυδιάστατων σχέσεων. Με άλλα λόγια, ήρθαν αντιμέτωποι εξαίφνης με μία ανάγκη να απελευθερώσουν τον εαυτό τους, να τον φέρουν και να τον υψώσουν έξω από τους ίδιους, ως προέκταση της σωματότητας. Η αφυλοποίηση διαμέσου της ψηφιοποίησης ως καταγραφή σκέψεων και βιωμάτων της καθημερινότητας, όταν δεν αφορά βαθύτερα στρώματα του ψυχισμού, αφορά την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου, που ενσωματώθηκε στον κόσμο, αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτήν την ενσωμάτωση. Έτσι, θα έλεγε κανείς ότι εκτός του προσώπου, οι μπλόγκερς ανακάλυψαν τη δυνατότητα να συμβάλλουν περαιτέρω στη διαμόρφωση της παγκόσμιας σκέψης. Αποτέλεσαν μέρη ενός μεγάλου ζωντανού οργανισμού.
Εν είδει συμπεράσματος: ακόμη και εάν η ουσία δεν ταυτιστεί με τη μερικότητα, καθορίζει το πρόσωπο. Η σύγκλιση τους και η δυνατότητα το πραγματικό να εκφραστεί ως αλήθεια δια του πνεύματος, το οποίο, αν και γίνεται συνειδητό από το ίδιο, εκφράζεται ως διαφορά, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Έτσι, η έννοια της αυθεντικότητας δεν παράγεται απλώς, αλλά παρουσιάζεται. Το θέμα είναι ότι για να συσχετιστεί προς την ενότητα του όλου, δεν χρειάζεται μόνο το πνεύμα, αλλά και την έκφραση της τελικής κατεύθυνσης και επαναφοράς.
