ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Ε ναι λοιπόν! Τα εξής βλέπει κανείς σήμερα στην Ελλάδα, όπως εδώ και χρόνια, από τότε που γεννήθηκα και πιο πριν: ψευτογκλαμουριά, ψευτομαγκιά, ψεύτικη ευσέβεια, ψεύτικη ζωή γενικώς. Φαίνεται σαν να διαδόθηκε η "πανδημία" της αυτοπροβολής. Σε κάθε περίγυρο επαναλαμβάνονται οι ίδιες αδιέξοδες συμπεριφορές. Όπου πάνε οι άνθρωποι φέρνουν μαζί και τη βλακεία τους. Τώρα πλέον η βλακεία μετανάστευσε και στο διαδίκτυο. Μας πήρανε χαμπάρι και οι επιχειρηματίες και γέμισε το διαδίκτυο με διαφημίσεις. Η εξατομίκευση δεν είναι πλέον θέμα προσωπικότητας, όπως ήθελε ο Καρλ Γιουνγκ, αφού τώρα μας εξατομικεύει η Google.

Δεν αηδιάζω με τίποτε. Μακριά απ’ εμέ η αηδία. Όμως δεν αντέχω τους γενικούς και ιδιαίτερους τρόπους με τους οποίους παρουσιάζεται το πανταχού κατάντημα. Άραγε υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι θα τους σώσουν κάποιοι άλλοι; Ποιοί παρακαλώ είναι αυτοί; Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος, έλεγε ότι ο φιλόσοφος είναι ο σωτήρας του εαυτού του. Εάν κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν φιλόσοφο, τότε δυνητικά όλοι μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους. Όμως τα πλήθη ή όσοι λειτουργούν ως μπουλούκια και ως αγέλες, ποτέ δεν κατανόησαν ποιο είναι το ύψιστο διακύβευμα. Πάντα απορούσα γιατί οι άνθρωποι συνωστίζονται και αυτό φαίνεται να τους αρέσει πολύ. Η αλήθεια είναι ότι όλοι πάνε εκεί όπου πάνε και οι άλλοι. Οι άνθρωποι καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας χειραγωγούνται Μας βρίσκουν και προσπαθούν να μας βρουν για να μας εκμεταλλευτούν. Το θέμα είναι να μην μας βρίσκουν εύκολα. Δεν εννοώ να γίνουμε ερημίτες. Απλά να είμαστε όσο το δυνατόν πιο εκλεκτικοί. Πώς όμως να είναι κανείς εκλεκτικός, όταν πρέπει να συνεργάζεται; Επίσης, κάποιοι θεωρούν την ευγένεια ως επιδοκιμασία. Πώς να τους πεις πως απλά πρόκειται για ευγένεια!

Ποιος ανθρώπινος τύπος κυριαρχεί; Ο μικρός δικτάτωρ! Όλοι μας μοιάζουμε με μικρούς δικτάτορες. Όπως οι τελευταίοι έχουμε κατακτητικές τάσεις. Έτσι κατακτάμε μια γυναίκα, κατακτάμε ένα επάγγελμα, κατακτάμε ένα σπίτι, κατακτάμε έπιπλα και πράγματα κλπ. Φαινομενικά δεν υπάρχουν όρια. Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουν ή νομίζουν ότι θέλουν να κατακτούν τα ίδια. Γιατί να μην προσπαθήσεις να κατακτήσεις έναν πνευματικό χώρο; Η κατακτητικές τάσεις και προθέσεις ενός επίγειου δικτάτορα ωχριούν μπροστά στις κατακτητικές τάσεις ενός φιλοσόφου, σημειώνει κάπου ο Ζακ Ντεριντά. Επίσης, όπως περίπου έλεγε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο μέσος άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί για να ξεχωρίσει, αλλά όσο περισσότερο προσπαθεί, τόσο περισσότερο πράττει ό,τι και οι άλλοι. Με άλλα λόγια, η μίμηση είναι αυτή που κυριαρχεί. Αυτό το φαινόμενο δεν απαντάται μόνο στην ανθρώπινη καθημερινότητα, αλλά γενικά στη φύση. Ίσως πρόκειται για τα μιμίδια κατά Ρίτσαρντ Ντόκινς ή τη μιμητική επιθυμία κατά Ρενέ Ζιράρ. Δεν ξέρω περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Πάντως τις εξής δύο τάσεις διακρίνω στα σύγχρονα εν Ελλάδι ανθρώπινα περιβάλλοντα: τη μετριότητα και τη βαρβαρότητα!

ΔΥΟ ΕΙΔΗ ΜΠΛΟΓΚ

Από την μέχρι τώρα ενασχόλησή μου με το μπλόγκινγκ παρατήρησα κυρίως μία διττή κατάσταση, την οποία δεν προσέχει κανείς αμέσως, ιδιαίτερα αν δεν εμπλακεί στη διαδικασία που προκύπτει από την ανάγκη να αναρτήσει ο ίδιος ποστ σχετικά με το θέμα του. Από τη μία μεριά, υπάρχουν όσοι λειτουργούν εν είδει ηχούς, είτε εξ ολοκλήρου είτε εν μέρει, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό των μπλόγκερς, δηλαδή για όσους άκριτα συνήθως αναπαράγουν πληροφορία που, είτε συναντούν στο διαδίκτυο και εμπίπτει στον τομέα των ενδιαφερόντων τους, είτε προβάλλουν μία μεγάλη γκάμα από επαναλαμβανόμενα κείμενα και υλικό που τους στέλνουν άλλοι. Εννοείται ότι ο χώρος της δημοσιογραφίας ενδείκνυται για μία παρόμοια τακτική και στάση απέναντι στην πληροφορία.

Από την άλλη, υπάρχει μία μικρή σχετικά κατηγορία μπλόγκερς, που είτε αναπαράγουν ελάχιστα, και συνήθως ό,τι τους ενδιαφέρει άμεσα και εντάσσεται αυστηρά στον οικείο χώρο τους, είτε δημιουργούν οι ίδιοι, με κριτήριο την αυθεντικότητα: αυτό σημαίνει όχι μόνο ότι δεν επαναλαμβάνουν ό,τι είναι ήδη αποθηκευμένο κάπου σε κάποιο σέρβερ, αλλά και ότι δεν αντιγράφουν τυφλά ούτε άλλο έντυπο υλικό που βρίσκεται σε βιβλία και περιοδικά. Με άλλα λόγια, αυτή η διάκριση αφορά μία θεματική ουσίας. Ας αφήσει κανείς στην άκρη τη δημιουργία μπλογκ για σκοπούς διαφήμισης και προβολής. Να γιατί τα μπλογκ έχουν ένα ρόλο που δεν έχουν οι ιστοσελίδες. Αυτός δεν αφορά φυσικά στην αμεσότητα ή την οικειότητα ή ακόμη την ιδιαιτερότητα του συγγραφέα, που στα μπλογκ μοιάζει να είναι πιο εμφανής από ότι στις ιστοσελίδες.

Στα μπλογκ που ξεκίνησαν ως ημερολόγια οι άνθρωποι άρχισαν να εκφράζονται δημόσια, να διαλέγονται, συνειδητοποιώντας ότι αποτελούν πρόσωπα, και όχι μόνο υποχείρια πολύτροπων και πολυδιάστατων σχέσεων. Με άλλα λόγια, ήρθαν αντιμέτωποι εξαίφνης με μία ανάγκη να απελευθερώσουν τον εαυτό τους, να τον φέρουν και να τον υψώσουν έξω από τους ίδιους, ως προέκταση της σωματότητας. Η αφυλοποίηση διαμέσου της ψηφιοποίησης ως καταγραφή σκέψεων και βιωμάτων της καθημερινότητας, όταν δεν αφορά βαθύτερα στρώματα του ψυχισμού, αφορά την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου, που ενσωματώθηκε στον κόσμο, αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτήν την ενσωμάτωση. Έτσι, θα έλεγε κανείς ότι εκτός του προσώπου, οι μπλόγκερς ανακάλυψαν τη δυνατότητα να συμβάλλουν περαιτέρω στη διαμόρφωση της παγκόσμιας σκέψης. Αποτέλεσαν μέρη ενός μεγάλου ζωντανού οργανισμού. 

Εν είδει συμπεράσματος: ακόμη και εάν η ουσία δεν ταυτιστεί με τη μερικότητα, καθορίζει το πρόσωπο. Η σύγκλιση τους και η δυνατότητα το πραγματικό να εκφραστεί ως αλήθεια δια του πνεύματος, το οποίο, αν και γίνεται συνειδητό από το ίδιο, εκφράζεται ως διαφορά, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Έτσι, η έννοια της αυθεντικότητας δεν παράγεται απλώς, αλλά παρουσιάζεται. Το θέμα είναι ότι για να συσχετιστεί προς την ενότητα του όλου, δεν χρειάζεται μόνο το πνεύμα, αλλά και την έκφραση της τελικής κατεύθυνσης και επαναφοράς.