Ε ναι λοιπόν! Τα εξής βλέπει
κανείς σήμερα στην Ελλάδα, όπως εδώ και χρόνια, από τότε που γεννήθηκα και πιο
πριν: ψευτογκλαμουριά, ψευτομαγκιά, ψεύτικη ευσέβεια, ψεύτικη ζωή γενικώς. Φαίνεται σαν να διαδόθηκε η "πανδημία" της αυτοπροβολής. Σε κάθε περίγυρο επαναλαμβάνονται οι ίδιες αδιέξοδες συμπεριφορές. Όπου πάνε οι άνθρωποι φέρνουν μαζί και
τη βλακεία τους. Τώρα πλέον η βλακεία μετανάστευσε και στο διαδίκτυο. Μας πήρανε
χαμπάρι και οι επιχειρηματίες και γέμισε το διαδίκτυο με διαφημίσεις. Η
εξατομίκευση δεν είναι πλέον θέμα προσωπικότητας, όπως ήθελε ο Καρλ Γιουνγκ,
αφού τώρα μας εξατομικεύει η Google.
Δεν αηδιάζω με τίποτε. Μακριά
απ’ εμέ η αηδία. Όμως δεν αντέχω τους γενικούς και ιδιαίτερους τρόπους με τους οποίους παρουσιάζεται το πανταχού κατάντημα. Άραγε υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι θα τους σώσουν
κάποιοι άλλοι; Ποιοί παρακαλώ είναι αυτοί; Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος, έλεγε ότι ο φιλόσοφος είναι ο σωτήρας του εαυτού του. Εάν κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν φιλόσοφο, τότε δυνητικά όλοι μπορούν να σώσουν τον εαυτό τους. Όμως τα πλήθη ή όσοι λειτουργούν ως μπουλούκια και ως αγέλες, ποτέ
δεν κατανόησαν ποιο είναι το ύψιστο διακύβευμα. Πάντα απορούσα γιατί οι
άνθρωποι συνωστίζονται και αυτό φαίνεται να τους αρέσει πολύ. Η αλήθεια είναι
ότι όλοι πάνε εκεί όπου πάνε και οι άλλοι. Οι
άνθρωποι καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας χειραγωγούνται Μας βρίσκουν και προσπαθούν να μας
βρουν για να μας εκμεταλλευτούν. Το θέμα είναι να μην μας βρίσκουν εύκολα. Δεν εννοώ να γίνουμε ερημίτες. Απλά να είμαστε όσο
το δυνατόν πιο εκλεκτικοί. Πώς όμως να είναι κανείς εκλεκτικός, όταν πρέπει να
συνεργάζεται; Επίσης, κάποιοι θεωρούν την ευγένεια ως επιδοκιμασία. Πώς να τους
πεις πως απλά πρόκειται για ευγένεια!
Ποιος ανθρώπινος τύπος κυριαρχεί;
Ο μικρός δικτάτωρ! Όλοι μας μοιάζουμε με μικρούς δικτάτορες. Όπως οι τελευταίοι έχουμε κατακτητικές τάσεις. Έτσι κατακτάμε μια γυναίκα,
κατακτάμε ένα επάγγελμα, κατακτάμε ένα σπίτι, κατακτάμε έπιπλα και πράγματα
κλπ. Φαινομενικά δεν υπάρχουν όρια.
Το θέμα είναι ότι όλοι θέλουν ή νομίζουν ότι θέλουν να κατακτούν τα ίδια. Γιατί να μην προσπαθήσεις να κατακτήσεις έναν πνευματικό χώρο; Η κατακτητικές τάσεις και προθέσεις ενός επίγειου δικτάτορα ωχριούν μπροστά στις κατακτητικές τάσεις ενός φιλοσόφου, σημειώνει κάπου ο Ζακ Ντεριντά. Επίσης, όπως περίπου έλεγε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο μέσος άνθρωπος κάνει ό,τι μπορεί για να
ξεχωρίσει, αλλά όσο περισσότερο προσπαθεί, τόσο περισσότερο πράττει ό,τι και οι
άλλοι. Με άλλα λόγια, η μίμηση είναι αυτή που κυριαρχεί. Αυτό το φαινόμενο δεν απαντάται μόνο στην ανθρώπινη καθημερινότητα, αλλά γενικά στη φύση. Ίσως πρόκειται για τα μιμίδια κατά
Ρίτσαρντ Ντόκινς ή τη μιμητική επιθυμία κατά Ρενέ Ζιράρ. Δεν ξέρω περί τίνος
ακριβώς πρόκειται. Πάντως τις εξής δύο τάσεις διακρίνω στα σύγχρονα εν Ελλάδι ανθρώπινα περιβάλλοντα: τη μετριότητα και τη
βαρβαρότητα!
